Δυσπλασία ισχίου σκύλου
Δυσπλασία ισχίου σκύλου
Η λέξη δυσπλασία προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις dys,
που σημαίνει “διαταραγμένο” ή “μη φυσιολογικό”, και plassein που σημαίνει “σχηματίζω”.
Εισαγωγή στα Δυσπλαστικά Ισχία
Η έκφραση δυσπλασία ισχίου μπορεί να ερμηνευθεί ως η ανώμαλη ή ελαττωματική ανάπτυξη του ισχίου. Η μη φυσιολογική ανάπτυξη του ισχίου προκαλεί υπερβολική φθορά του χόνδρου της άρθρωσης κατά τη διάρκεια της άσκησης βάρους, οδηγώντας τελικά στην ανάπτυξη αρθρίτιδας, που συχνά ονομάζεται εκφυλιστική νόσος των αρθρώσεων (DJD) ή οστεοαρθρίτιδα (ΟΑ). Οι όροι DJD, αρθρίτιδα και οστεοαρθρίτιδα χρησιμοποιούνται εναλλακτικά.
Η δυσπλασία του ισχίου του σκύλου (CHD) περιγράφηκε για πρώτη φορά το 1935 από τον Dr. Gerry B. Schnelle. Ο Δρ Schnelle το ονόμασε αρχικά «αμφοτερόπλευρο συγγενές υπεξάρθρημα της κοξομηριαίας άρθρωσης». Αρχικά θεωρήθηκε ότι ήταν μια σπάνια πάθηση, αλλά τώρα αναγνωρίζεται ως η πιο κοινή ορθοπεδική ασθένεια σε σκύλους. Αυτή η ακτινογραφική εικόνα είναι το πρώτο γνωστό παράδειγμα ΣΝ που δημοσιεύεται σε επιστημονικό περιοδικό.
Το 1966, οι Henricson, Norberg και Olsson βελτίωσαν τον ορισμό της CHD περιγράφοντάς την ως: «Ένας ποικίλος βαθμός χαλαρότητας της άρθρωσης του ισχίου επιτρέπει υπεξάρθρημα κατά την πρώιμη ζωή, προκαλώντας διάφορους βαθμούς ρηχής κοτύλης και επιπέδωση της μηριαίας κεφαλής, τελικά αναπόφευκτα που οδηγεί σε οστεοαρθρίτιδα».
Σήμερα, η γενική κτηνιατρική συναίνεση είναι ότι η δυσπλασία του ισχίου είναι μια κληρονομική ασθένεια που εκδηλώνεται ως χαλάρωση της άρθρωσης του ισχίου που οδηγεί στην ανάπτυξη ΟΑ. Έτσι, η γνώση της χαλάρωσης της άρθρωσης του ισχίου είναι το κλειδί για την πρόβλεψη της τελικής ανάπτυξης της ΟΑ της ΣΝ.
Η δυσπλασία του ισχίου του σκύλου ταλαιπωρεί εκατομμύρια σκύλους κάθε χρόνο και μπορεί να οδηγήσει σε εξουθενωτική ορθοπεδική ασθένεια του ισχίου. Πολλά σκυλιά θα υποφέρουν από οστεοαρθρίτιδα, πόνο και χωλότητα, κοστίζοντας στους ιδιοκτήτες και τους κτηνοτρόφους εκατομμύρια δολάρια σε κτηνιατρική περίθαλψη, μειωμένη μακροζωία εργασίας και μειωμένη απόδοση. Η εμφάνιση ΣΝ είναι καλά τεκμηριωμένη σε σκύλους μεγαλόσωμων και γιγαντιαίων φυλών, αλλά υπάρχουν επίσης στοιχεία ότι η ΣΝ είναι διαδεδομένη σε πολλές μικρές ράτσες και ράτσες παιχνιδιών καθώς και σε γάτες.
Η δυσπλασία του ισχίου είναι μια ασθένεια σύνθετης κληρονομικότητας, που σημαίνει ότι προκαλείται από πολλά γονίδια και η έκφρασή της μπορεί να επηρεαστεί από πολλούς μη γενετικούς παράγοντες. Οι κτηνίατροι και οι κτηνοτρόφοι σκύλων προσπάθησαν να εξαλείψουν την CHD μέσω στρατηγικών επιλεκτικής αναπαραγωγής που βασίζονται στη βαθμολόγηση της τυπικής ακτινογραφίας εκτεταμένης ισχίου, ωστόσο, η μείωση της συχνότητας CHD σε σκύλους καθαρής φυλής ήταν απογοητευτική.
Γρήγορες πληροφορίες για τη δυσπλασία ισχίου σκύλου
- Η δυσπλασία του ισχίου του σκύλου (CHD) είναι η πιο συχνά κληρονομική ορθοπεδική νόσος στους σκύλους.
- Η ΣΝ είναι μια εκφυλιστική, αναπτυξιακή κατάσταση, που οδηγεί σε επώδυνη οστεοαρθρίτιδα ισχίου, δυσκαμψία και μειωμένη ποιότητα ζωής.
- Όλες οι ράτσες σκύλων προσβάλλονται από την ασθένεια: σε ορισμένες ράτσες περισσότερο από το 50% των σκύλων προσβάλλονται.
- Η νόσος είναι πολυγονιδιακή και πολυπαραγοντική που σημαίνει ότι η έκφραση CHD είναι προϊόν τόσο γονιδίων όσο και περιβαλλοντικών παραγόντων όπως το σωματικό βάρος και η ηλικία.
- Δεν υπάρχει ιατρική ή χειρουργική θεραπεία για CHD.
- Το CHD είναι μια σημαντική ανησυχία για τα πρακτορεία σκύλων εργασίας, τους ιδιοκτήτες κατοικίδιων ζώων, τους εκτροφείς σκύλων και τους κτηνιάτρους.
Ανάπτυξη Δυσπλασίας Ισχίου Σκύλου
Η δυσπλασία του ισχίου του σκύλου (CHD) είναι μια αναπτυξιακή νόσος.
Μια αναπτυξιακή νόσος δεν υπάρχει κατά τη γέννηση αλλά αναπτύσσεται με την ωρίμανση και την ηλικία. Η σειρά ακτινογραφιών παρακάτω δείχνει πώς ένα χαλαρό ισχίο αναπτύσσει σταδιακά οστεοαρθρίτιδα (ΟΑ).
Στους έξι μήνες, οι γοφοί αυτού του σκύλου παρουσιάζουν εξαιρετική χαλαρότητα, αλλά όχι ΟΑ.
Στους 15 μήνες, η χαλαρότητα συνοδεύεται από την ανάπτυξη «ήπιας» έως «μέτριας» ΟΑ: οι κεφαλές των μηριαίων φαίνονται ελαφρώς «πεπλατυσμένες», οι λαιμοί του μηριαίου οστού αρχίζουν να πυκνώνουν και τα χείλη της κοτύλης βρίσκονται στα αρχικά στάδια αναδιαμόρφωσης.
Στα έξι χρόνια, η ΟΑ έχει εξελιχθεί σε μια «σοβαρή» μορφή, που χαρακτηρίζεται από ακραία οστική αναδιαμόρφωση των κυψελίδων της κοτύλης και της κεφαλής και του λαιμού του μηριαίου. Ο χόνδρος έχει διαβρωθεί και το οστό τρίβεται πάνω στο οστό.
Κλινικά σημεία δυσπλασίας ισχίου
Η δυσπλασία του ισχίου του σκύλου (CHD) στη σοβαρότερη μορφή της μπορεί να διαγνωστεί με κλινικά σημεία, αλλά συνήθως απαιτεί ακτινολογικές ενδείξεις χαλάρωσης της άρθρωσης του ισχίου ή/και εμφάνιση οστεοαρθρίτιδας (ΟΑ) για να καταλήξουμε σε οριστική διάγνωση.
Υπάρχει μια οξεία και μια σοβαρή μορφή ΣΝ. Ένας προσβεβλημένος σκύλος μπορεί να έχει ένα ή οποιοδήποτε συνδυασμό από τα ακόλουθα κλινικά σημεία:
Σοβαρή (οξεία) μορφή
- Παρουσίαση σε ηλικία πέντε έως 12 μηνών,
- Έκδηλος πόνος, χωλότητα και λειτουργικά ελλείμματα (χαμηλή ανοχή στην άσκηση, απροθυμία να ανέβουν σκάλες),
- Άλλα σημάδια: ηχητικό “κλικ” κατά το περπάτημα, αυξημένο μεσοτροχαντήριο πλάτος (“τα σημεία των γοφών” είναι ευρύτερα από το κανονικό), ατροφία των μυών του μηρού.
Ήπια (χρόνια) μορφή
- Κλινικά σημεία που κυμαίνονται από κανένα έως ήπια,
- Ήπια ενόχληση και δυσκαμψία στα γηριατρικά χρόνια,
- Πιθανός πόνος και ερεθισμός στο εύρος κίνησης.
Τα κλινικά σημάδια από μόνα τους δεν σημαίνουν απαραίτητα ότι ένας σκύλος έχει δυσπλασία ισχίου, άλλες παθήσεις του ισχίου ή του γόνατος μπορεί να μιμούνται τη ΣΝ. Η ακτινογραφία είναι απαραίτητη για την ακριβέστερη εκτίμηση της ακεραιότητας της άρθρωσης του ισχίου ενός σκύλου.
Καθορισμός Χαλαρότητας Ισχίων
Η χαλάρωση της άρθρωσης του ισχίου είναι ο σημαντικότερος παράγοντας κινδύνου για την ανάπτυξη οστεοαρθρίτιδας.
Με άλλα λόγια, η ποσότητα της χαλαρότητας ή της χαλαρότητας σε μια άρθρωση του ισχίου σχετίζεται με την πιθανότητα ένα ισχίο να αναπτύξει ΟΑ: όσο πιο χαλαρό είναι το ισχίο, τόσο μεγαλύτερος ο κίνδυνος. Για το λόγο αυτό, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε τη διαφορά μεταξύ της παθητικής και της λειτουργικής χαλάρωσης του ισχίου.
- Η παθητική χαλαρότητα του ισχίου βαθμολογείται υποκειμενικά ή μετράται σε ακτινογραφία ισχίου ενός σκύλου ενώ βρίσκεται υπό έντονη καταστολή ή αναισθησία. Η μέθοδος PennHIP μετρά την παθητική χαλαρότητα.
- Η λειτουργική χαλάρωση του ισχίου είναι η παθολογική μορφή χαλαρότητας που εμφανίζεται κατά τη διάρκεια της φυσιολογικής άσκησης βάρους σε σκύλους με δυσπλαστικά ισχία. Οι τρέχουσες μέθοδοι προσυμπτωματικού ελέγχου ισχίου δεν μπορούν να αξιολογήσουν τη λειτουργική χαλαρότητα του ισχίου.
- Έρευνα PennHIP έδειξε ότι η παθητική χαλάρωση του ισχίου είναι μια κλινικά χρήσιμη υποκατάστατη για τη λειτουργική χαλαρότητα του ισχίου.
Για να δείτε πώς το PennHIP μετρά την παθητική χαλαρότητα του ισχίου, μεταβείτε στο Δείκτης Διάσπασης – Μέτρηση Χαλαρότητας Ενότητα.
Επιδράσεις της Λειτουργικής Χαλαρότητας στη Μηχανική των Αρθρώσεων
Υπό κανονικές συνθήκες, το άθροισμα των δυνάμεων στην άρθρωση απλώνεται σε μια μεγάλη επιφάνεια χόνδρου. Όταν υπάρχει χαλαρότητα (ή υπεξάρθρημα) στην άρθρωση, η δύναμη που ασκείται από τους γύρω μύες στην πραγματικότητα αυξάνεται για να αντισταθμίσει τη χαλαρότητα (βλ. μεσαίο σχήμα). Το άθροισμα των δυνάμεων που ασκούνται στο δυσπλαστικό ισχίο είναι μεγαλύτερο από το άθροισμα των δυνάμεων που ασκούνται στο φυσιολογικό ισχίο. Επιπλέον, οι δυνάμεις στο δυσπλαστικό ισχίο εφαρμόζονται σε μικρότερη επιφάνεια όπως φαίνεται στο σημείο επαφής στο σχήμα. Οι υψηλές τάσεις επαφής της άρθρωσης προκαλούν τραυματισμό και τελικά έχουν ως αποτέλεσμα την απώλεια του ευαίσθητου αρθρικού χόνδρου. Με την πάροδο του χρόνου, η λειτουργική χαλάρωση του ισχίου έχει ως αποτέλεσμα τη διάβρωση της κεφαλής του μηριαίου οστού και την επιπέδωση της κοτύλης.
Οστεοαρθρίτιδα
Η ΟΑ προκαλεί πόνο και αναπηρία. Η ΟΑ επηρεάζει όλα τα συστατικά της αρθρικής άρθρωσης.
Οστεοαρθρίτιδα (ΟΑ): Η μεγάλη εικόνα
- Δεν υπάρχει θεραπεία για την ΟΑ. Υπάρχουν επιλογές παρηγορητικής θεραπείας για την ΟΑ.
- Οι μη χειρουργικές θεραπείες περιλαμβάνουν τη χρήση ΜΣΑΦ και θρεπτικών φαρμάκων, την τροποποίηση της διατροφής, τη μέτρια άσκηση και τη φυσικοθεραπεία.
- Η χειρουργική επέμβαση μπορεί να είναι η μόνη επιλογή για νόσο τελικού σταδίου (π.χ., FHO, THR).
- Η πρόληψη είναι το κλειδί για την καταπολέμηση της δυσπλασίας του ισχίου του σκύλου (CHD) και της ΟΑ:
- Η ακριβής πρόβλεψη της ΟΑ απαιτεί μια αξιόπιστη μέθοδο προσυμπτωματικού ελέγχου που εφαρμόζεται νωρίς στη ζωή.
- Ο γενετικός έλεγχος και η επιλεκτική αναπαραγωγή με βάση έναν επικυρωμένο φαινότυπο μπορεί να μειώσει τη σοβαρότητα της ΣΝ και την ανάπτυξη της ΟΑ στις επόμενες γενιές ζώων.
- Περιβαλλοντικοί παράγοντες όπως η διατροφή, το επίπεδο δραστηριότητας και τα φαρμακευτικά προϊόντα μπορούν να επηρεάσουν την εμφάνιση της ΟΑ.
- Η προληπτική χειρουργική είναι επίσης μια επιλογή (π.χ. TPO, JPS). Ωστόσο, η ασφάλεια και η αποτελεσματικότητα των προληπτικών χειρουργικών διαδικασιών δεν έχουν μελετηθεί επαρκώς .